Fan skuon hie der gjin ferlet
Mei sokken sa op houtsjes
Reedfiters hie der seker net
Hy bun him op mei
toutsjes.
Us Heit dy koe him seker al
Om’t er ’Roel fan Ytsje’ sei
Ik fûn him mar in
frjemd gefal
En riid dȇr hurd by wei.
Sa streke ik troch, goed eigenwiis
Mei de hannen op’e rȇch
Dȇr kaam it troch, dat ik yn it iis
Dy grutte skuot net seach.
Ik sloech foardel, de hannen plat
Fielde it skrinen fan it fel
Mei yn’e knibbel in grut gat
Bloed streamde der by del.
Der stie ik dan, hiel ûntsteld
Te ferekken fan ’e pine
En tocht – fjochtsend tsjin ’e kjeld
–
’k Moat gau myn Heit wer fine.
Minsken streken lȃns my hinne
Mar liten my moai stean
Ik koe allinne neat begjinne
Dit wie fȇst myn fertsjinne lean.
Sa preamkeskouwend, ’k moast noch sa fier
Fielde ik in hȃn al op myn rȇch
En nea tefoarren wie’k sa blier
Doe ik it ȃlde mantsje seach
In
robbeliche hȃn kaam my temjitte
’Roel fan Ytsje’ is myn namme’
Ik sil it nea, nea wer ferjitte
Minsken leau my, wat ha’k my skamme.
’In soan fan Hindrik, wok wol ha’
Hy liet syn brúne tosken sjen
’Fan namme kin ik dy net
sa
Der binne nochal wat bern’.
’Ik sil dy knibbel mar ferbine’
De ȃld man knibbele foar my
del
’k Jankte efkes fan ’e pine
Doe de bûsdoek rekke it seare fel.
’Dy knibbel jong,
dat liket need
Kinst foareast sa net brûke
Pak my mar by it jaske beet,
Ik sil dy nei dyn Heit ta lûke.
Sûnt dy tiid ha ik doe leart
En lokkich net te let
Ofgean op it uterlik is glȇd ferkeard
It minskewȇzen komt út
it hert.
Jelle Hofstra